Στο νοσοκομείο της Καβάλας, εποχή κάπου 1960, εργαζόταν η μητέρα μου ως βοηθός νοσοκόμου. Μετά τα μεσάνυχτα ακουγόταν ομιλίες και παράξενες φωνές στο υπόγειο.
Αρχικά η μητέρα μου νόμισε οτι γιατροί ή νοσοκόμες ήταν κάτω στο υπόγειο και για αρκετό καιρό δεν έδωσε σημασία.
Μια μέρα, μια συνάδελφος της είπε να πάνε παρέα μέχρι το υπόγειο για να πάρουν κάτι πράγματα.
Η μητέρα μου δέχτηκε. Εκείνη την ώρα 01:00 μεσάνυχτα, ήταν μόνες οι δυό τους στον όροφο.
Κατεβαίνοντας τις σκάλες προς το υπόγειο, οι απόμακρες φωνές ακουγόταν σα δυνατά μουρμουρητά.
Η μητέρα μου παραξενεύτηκε αλλά απο φύση της είναι πολύ θαραλέα και δε τρομάζει εύκολα.
Με την άκρη του ματιού της, πρόσεξε τις αντιδράσεις της άλλης νοσοκόμας αλλά εκείνη δεν εκδήλωσε καμμιά αντίδραση.
Κάνοντας να ξεκλειδώσει την πόρτα η συνάδελφος, η μητέρα μου άκουσε κάτι να σπάει απο τη μέσα μεριά της πόρτας, κάτι σα πήλινη κανάτα.
Η μητέρα μου κοντοστάθηκε, κοίταξε και πάλι την συνάδελφο νοσοκόμα αλλά και πάλι εκείνη έδειχνε σα να μην συνέβαινε τίποτα.
Πρόσεξε την αντίδραση της μητέρας μου και τη ρώτησε αν συμβαίνει κάτι.
Η μητέρα μου απάντησε ήρεμα πως της φάνηκε πως κάτι άκουσε...
Η συνάδελφος τη ρώτησε "απο που?"
Και τότε η μητέρα μου κατάλαβε πως κάτι παράξενο συμβαίνει.
Η συνάδελφος νοσοκόμα, ξεκλείδωσε την πόρτα και μπείκε πρώτη.
Στην είσοδο της συναδέλφου στο χώρο, η μητέρα μου πρόσεξε μια διάφανη-αέρινη μορφή να την κοιτά στα μάτια για 5 δευτερόλεπτα και σε απόσταση κάπου 5 μέτρων. Έπειτα η μορφή ξεγλύστρισε ήσυχα φεύγοντας απο το κλειστό παράθυρο.
Η μητέρα μου πάγωσε αλλά δε πανικοβλήθηκε. Η συνάδελφος ήδη έπαιρνε τα πράγματα που ήθελε και δε πρόσεχε τη μητέρα μου που βρισκόταν πίσω της.
Η μητέρα μου έπειτα κοίταξε στο πάτωμα αλλά δεν είδε τίποτα κομμάτια απο κάτι που θα είχε σπάσει.
Αφού η συνάδελφος νοσοκόμα πήρε τα πράγματα που ήθελε, κλείδωσαν και ανέβηκαν σιωπηλές τις σκάλες.
Πέρασαν κάπου 3-4 μέρες και μια νύχτα πάλι, η μητέρα μου ακούει φωνές και πάλι απο κάτω.
Κάπου μισή ώρα μάζευε κουράγιο και τελικά πήρε την απόφαση να πάει μόνη της στην αποθήκη.
Και πάλι, πριν ξεκλειδώσει, άκουγε φωνές, κάτι σα μουρμουρητά.
Ξεκλειδώνει, οι φωνές σταματούν.
Προχωρά αργά προς το κέντρο του δωματίου, κοντοστέκεται, τίποτα.
Έπειτα κατευθύνεται προς το παράθυρο. Λίγο πριν φτάσει, ακούει μια φωνή σαν να ήταν 10 μέτρα πίσω της να τη ρωτάει σε απλό τόνο "η γυναίκα μου πως είναι?"
Η μητέρα μου γύρισε αλλά δεν είδε τίποτε.
Άναψε όλα τα φώτα στο υπόγειο, έψαξε παντού αλλά δε βρήκε κανένα άλλο ίχνος.
Αυτή η ερώτηση την παραξένεψε πολύ.
Έπειτα απο 15 μέρες περίπου, ήτανε νυχτερινή βάρδια.
Έσβηνε τα φώτα σε ένα θάλαμο ασθενών και ακούστηκε μια φωνή.
"Κορίτσι μου, έρχεσαι λίγο σε παρακαλώ?"
Ήταν η φωνή μιας πολύ ευγενικής ηλικιωμένης γυναίκας η οποία ήταν βαριά άρρωστη.
Κουβέντιαζαν για πολλή ώρα για διάφορα θέματα και σε μια στιγμή αυτή η κυρία λέει στη μητέρα μου "είσαι πολύ καλός άνθρωπος...γι' αυτό τον είδες"
Η μητέρα μου την ευχαρίστησε και τη ρώτησε για ποιό πράγμα μιλάει.
Η ηλικιωμένη κυρία της είπε τότε οτι συχνά, πολλά βράδια την επισκεφτόταν ο άνδρας της που είχε πνιγεί πριν δυο χρόνια στο καράβι που δούλευε.
"Αρχικά" λέει "τον έβλεπα πολύ μακριά στο διάδρομο" δεν ήθελε να με τρομάξει.
"Όσο πλησίαζε σε άλλες εμφανίσεις του, σιγά,σιγά άρχισε να μου μιλά.
Μου έλεγε οτι δε πρέπει να ανησυχώ και να μη στεναχοριέμαι.
Πολλές φορές τον έβλεπα μόνο για 10 δευτερόλεπτά, άλλοτε λίγο περισσότερο.
Τελευταία μου είπε για σένα-όχι με το όνομά σου, σε περιέγραψε.
Κορίτσι μου το νοιώθω πως δε θα ζήσω πολύ. Αλλά ήθελα πριν φύγω να το ξέρεις για να ηρεμήσεις κι εσύ."
Η μητέρα μου συγκινήθηκε και έκλαιγε με αναφυλυτά.
Την καληνύχτησε.
Στη δουλειά πήγε τη μεθεπόμενη μέρα γιατί την προηγούμενη είχε ρεπό.
Περνώντας απο το δωμάτιο της ηλικιωμένης γυναίκας το είδε άδειο και καλά στρωμένο.
Ρώτησε μια συνάδελφο και της είπε πως η γυναίκα αυτή, πέθανε την προηγούμενη μέρα.
Περιτό να σας πω οτι την πρώτη φορά που μου το είπε η μητέρα μου, ήμουν κάπου 18 χρονών και είχα καθηλωθεί.
Σε κανέναν άλλον δε το είπε παρά μόνο στην καλύτερή της φίλη και σε μένα.
